آیین چهارشنبه سوری، یکی از جشن‌های مهم و سنتی در فرهنگ و تاریخ ایران است که هر ساله در روز چهارشنبه هفته آخر هفته‌های پیش از عید نوروز برگزار می‌شود. این آیین که به دوران باستان ایران بازمی‌گردد، نمادی از پایان زمستان و آغاز بهار و نوید آغاز سال نو می‌باشد. در این روز، مردم از هر رده و طبقه از جامعه به صورت گروهی به بیرون از خانه خود خروج می‌کنند و با سوزاندن آتش و پخش کردن روزنامه‌ها و چوب‌ها، سال قدیمی را خداحافظی می‌کنند و از ورود بهار و سال نو را به استقبال می‌روند. چهارشنبه سوری نیز به عنوان نمادی از انتقال انرژی و زندگی از سرما و سختی زمستان به زندگی و رونق بهار و تازگی است. این آیین، علاوه بر جشن و شادی، دارای ابعاد معنوی و مذهبی نیز می‌باشد و برخی مراسمات مذهبی مانند خواندن دعاها و زندگی‌نامه‌های مذهبی نیز در کنار آن صورت می‌گیرد. به طور کلی، آیین چهارشنبه سوری نشان‌دهنده ارتباط مردم با طبیعت، معنویت و فرهنگ عمیقی است که هر ساله بر آنها اثر می‌گذارد و از جذابیت و شکوه فرهنگی ایران به دلیل چنین ارتباطی گواهی می‌دهد.

در این آیین، هر خانواده و گروه از دسته‌های مختلف جامعه، به روش‌های خاص خودشان این جشن را جشن می‌گیرند. برخی از مردم چهارشنبه سوری را با سوزاندن چوب‌ها و پخش کردن پنیر و تخم مرغ به همراه آهنگ‌ها و رقص‌های محلی جشن می‌گیرند، در حالی که برخی دیگر به روش‌های سنتی‌تری مانند پختن غذاهای خاص و تقدیم آن به همسایگان و نیازمندان مشغول می‌شوند. در طول این جشن، ارتباط اجتماعی تقویت می‌شود و افراد به یادداشتن لحظات خوب و شادی با یکدیگر می‌پردازند. برای بسیاری از مردم، این آیین نمادی از همبستگی و انسجام اجتماعی است که هر ساله به دورانی از خاطرات خوش و زیبا در زندگیشان تبدیل می‌شود.